With all the brouhaha about religion these days, a friend asked me what I believed in.  'Oh', he said after I said 'nothing', 'so you're an atheist'.  I denied. I said that I don't want to see myself as an atheist, certainly not one of those fanatic non-believers you see these days.  Most of my friends would call themselves atheists if you ask them.  Very few of them will actually start talking about it in the first place and that's exactly where I would like to fit in.

I used to believe.  I remember an intense praying session after I survived an accident where a car hit me when I was cycling to school.  I flew through the air for several meters before landing in the middle of a busy street.  Yet, I got up quickly and ran to safety.  I checked myself but apart from a few scratches and bruises, I was completely unharmed.  When I got back home, on foot because my bike wasn't as lucky as me, I prayed to Mother Mary to thank her for surviving that accident.

Yet, soon after, I started re-imagining the accident and it started to come back to me.  I saw the car coming right at me and I knew an impact was imminent.  I remember putting more pressure on one foot in order to achieve a decent landing pose.  Once up in the air, I carefully selected my strongest arm to take the fall.  When it touched the ground, I allowed the rest of my body to roll over, spreading the pressure over the entire body. Mother Mary didn't do that.  My brain just brought up the basic martial arts training I received.

I have always been fascinated with my brain.  It's such a delicate and powerful tool.  It can do so much in so little time and it feeds on information.  It can bring up worlds of fantasy and bring those to use in the so-called real world.  It's the core of my being, everything else is either working for or acting through the brain.  Two weeks after that car hit me, I started worshiping my brain and feeding it with everything it could take.  Books, papers, documentaries, observation,... I fed it all I could find.

I was brought up Catholic but not very strict.  In my childhood I was forced to go to church but that somehow vanished completely when I got older.  It was quite boring, that's true, but church gave me time to be alone with my brain while the priest babbled on.  Besides, I liked the taste of 'hosties', those little wafers priests give you, claiming it's the body of Christ.  Every Sunday, I waited forty minutes for such a wafer.  Needless to say that I'm quite a patient man, no?

I used to believe in God for a while and even today I refuse to outrule the possibility.  Why? Well, even with all the science we have today we still can't seem to figure out who we are and what we are here for.  Some things are still shrouded in mystery, something that gave way to religion in the first place.  Wasn't lighting some punishment from God or gods before we finally discovered what it actually is?  Perhaps, and hopefully, science will one day overrule religion completely but we're not there yet.

Do I believe now? No, but I also don't believe that there is no God.  My beliefs resemble those of an adolescent who ran away from home because his father was an abusing alcoholic. Even if there is a god out there, I don't think he's worth of believing in, let alone worshipping him.  He completely failed in his fatherhood when he allowed people to murder, rape and enslave others in his name.  And don't come telling me that those people just have the wrong religion.  

Perhaps there is a god and perhaps he still sees what we are doing.  In that case, I honestly think he sighed and moved on.  If you can create the universe once, you can do it again, no?  So why should I care about God if he obviously doesn't care about his children.  And why should He still care, seeing what we have done to his creation. Although, 'creation'.  Making beings in His liking and allowing them to fight over their differences is not a creation, that's a social experiment.

I read the stories and I listened to the preachers but my beloved brain classified all of them as confusing spam, as stories to keep the people obedient, as hypocritical one-liners.  At one point, I remember sitting in church and thinking 'can't we just be good people without Him?'.  Apparently, most of us can't.  Strangely, some people still need heaven and hell to make them decide either to help or hurt another person.  I decided to try to be a good person anyway and gradually I persevered that thought.

Of everything I ever asked for, God did not give me one little thing, not even a hint of understanding.  I didn't even ask that much, an easier household so my mother would have more time to play with me, a pet that chose me instead of vice versa, help that intensely religious friend of mine overcome cancer.  When God decided to let him die anyway, I said 'that's it God, you're out of my friend zone'.  I turned my back and walked away.  Now I feel like that other friend of mine who doesn't even know, or care, whether his father is dead or alive.

So, am I an atheist?  Well, according to current opinion, I probably am.  Yet, I don't feel like an atheist. I feel like someone who just goes on without the need for something or someone up there.  I don't feel the need for that discussion because I don't think it adds anything to anyone's life.  I don't want to waste my time on someone who obviously doesn't have the slightest interest in my life.  Is that selfish? Well, not more than demanding 'above all, worship only one god'. At least I try to help someone once in a while...


Rik

In ons zichzelf-belegerend landje loopt het niet zo lekker momenteel.  Ik denk dat we met z'n allen een klein beetje in de war zijn.  Onze politici lijken het allemaal door te hebben en proberen nog snel een paar spaarcenten bij elkaar te plukken zodat ze de rest van hun leventje kunnen slijten in een zonnig en belastingsvrij dorpje.  Turtelboom lijkt steeds meer op die rare van Ancient Aliens, Schauvlieghe begint er stilaan gemummificeerd uit te zien en De Wever weet niet meer wie hij nu precies hoort te haten.  

Ooit waren we recordhouder, langste tijd zonder regering.  Nu wilden we dat we er nog steeds geen hadden.  De enige die iets aan de huidige regering zal hebben, is Geert Hoste.  Voor de allereerste keer in de carriere van die kwast, moet ik hem gelijk geven.  We kunnen er maar beter mee lachen.  Hoewel, lachen is iets wat een normale mens zeer zelden doet wanneer Geert Hoste zijn mond open trekt.  Er zijn zo'n mensen, uiteraard, maar dat geven we niet graag toe.

Ik verdenk diezelfde mensen er ook van een petitie gestart te hebben voor een avondshow van K3.  Ja,  een avondshow van K3.  'Maar, moeten de kindjes niet in bed liggen 's avonds?', hoor ik u denken.  Jawel, dat horen ze ook, maar de avondshow is niet voor kindjes.  Daarbij, moeten kinderen tegenwoordig nog iéts van hun ouders behalve zo stil mogelijk hun leven doorkomen?  Nu, terwijl de kindjes braaf liggen te dromen van gele dinosaurussen en schattige vlindertjes, gaan papa en mama naar een optreden van K3.

Want jawel, er komen avondshows.  Ouders van vandaag, gemiddeld mensen van dertig à veertig jaar, gaan dansen op de tonen van 'Wie Heb Ik Aan De Lijn' en 'Van Afrika Tot In Amerika'.  Natuurlijk gaan ze de dansjes tot in perfectie uitvoeren en natuurlijk gaan ze de teksten luidkeels meezingen.  Waarom ik dat weet?  Ze doen dat namelijk ook op huwelijksrecepties.  Ik heb ze gezien.  De tantes en nonkels met een iets te grote maag en iets te spataderige benen die de Macarena staan te droogneuken.

Ik denk dat zelfs Gert Verhulst, de vader en ondertussen grootvader van K3, op een gegeven moment moet gedacht hebben, 'waarom?'.  Zelfs hij moet toch op een gegeven moment aan zijn hoofd gekrabd hebben en in ongeloof naar zijn computer hebben zitten staren.  Uiteraard werd dat onmiddellijk gevolgd door euro-tekens in zijn ogen waarop hij snel toehapte.  Ik denk dat Gertje zich soms in zijn van honderd-euro biljetten gemaakte sofa zit te verbazen over het succes van zijn creaties.  Het lijkt allemaal zo onwerkelijk.

Dat is het dan ook.  

Nu kan u zich, terecht, afvragen wat ik toch in godsnaam tegen K3 heb.  Wel, afgezien van het feit dat het duidelijk muziek voor kinderen is en dat het in principe pure geldklopperij is, vrij weinig.  Ik gun het de meisjes want die werken hard.  Ik zou hetzelfde kunnen zeggen van de muzikanten achter de groep maar laten we het een klein beetje realistisch houden.  K3 is muzikaal even sterk als vochtig wc-papier.  Adèle is beter.   Ja, Adèle.  Ik snap dat volwassen mensen naar Adèle gaan, en dan neem ik hen ook niet kwalijk.  Smaken verschillen en wat bagger is voor de ene, is maar gewoon snel verteerbare modder voor de andere.

Maar K3 voor volwassenen.  Als ze hun tieten tonen, prima, dan heb ik er alle begrip voor.  Als er een beetje Tatu-achtig gefrummel aan te pas komt, dan snap ik best dat veel mannen willen gaan.  Helaas lijkt die kans me nogal klein.  Ik betwijfel of de meisjes groupies mee naar hun kleedkamer nemen en ik denk niet dat er veel cocaine te snuiven valt.  Ik vrees dat er behalve platte beats, kinderrijmpjes en blote kuitjes weinig te beleven gaat zijn.

Geven de mensen die naar die shows gaan niet een beetje toe dat ze stiekem pedofielen zijn?  Geven ze niet toe dat ze eigenlijk niet thuishoren in de wereld van kantoorslavernij?  Zouden ze, onder hypnose, niet allemaal getuigen van een verloren jeugd in een kapot gezin?  Is het niet gewoon massahysterie omdat ze in principe geen fuck meer met hun leven aan te vangen hebben?  Is het niet gewoon een enorme roep om hulp?

'Maar Serge, wat is er mis met een beetje plezier af en toe', hoor ik u zeggen.  Wel, ga dan naar Adèle.  Als het u belieft, beste lezer, ga dan naar Adèle of naar Urbanus of voor mijn part naar Zeepsmoel Hoste.  Ik smeek u op mijn knieën, ga niet met die gerimpelde kont van u meedansen met K3.  Ga niet met uw borsten zwaaien op de tonen van 'Oma's Aan De Top', zeker niet als u een man van drieënveertig bent.  Geef die drie meisjes op dat grote podium nog een beetje hoop op een mooie toekomst en blijf weg van daar.

Onlangs heeft een groep wetenschappers aangetoond dat de favoriete muziek van een mens deze is waar hij op zijn zestiende door gefascineerd was.  Op zestien hoort een mens te puberen, extremen uit te testen, te rebelleren tegen de oudezakkenmuziek van zijn ouwelui.  Ik zeg niet dat u per se naar Cannibal Corpse hoeft, maar u kan net zo goed een twaalf uur durende tik-tak marathon organiseren in het Sportpaleis als naar een optreden van K3 gaan.

Doch, dit geheel terzijde...


Serge