Nederlandstalige versie onderaan
 | A bit over seven months ago, in a review for Kuro at Palazzo, I uttered the phrase "when you are invited to that living room, you go". Palazzo is the living room of Peter (Ashtoreth, Emptiness). The room is often the decor for an evening of drones, ambient and noise. It's always a unique experience, being among the few in there. And it certainly was a unique experience this time. |
Peter had invited me to this evening. He added the launch of my book, 'Cecilia's World' to the event, along with a launch for Thisquietarmy's 'Conqueror' book and Urall's tape release. Ashtoreth, Stratosphere and Thisquietarmy appear in my novel, something Eric Quach apparently did not know yet. He seemed pleasantly surprised when I showed him the passage but he also seemed tired. Thisquietarmy tours a lot and somehow that is something that just happens to him. Maybe he doesn't realize it, but I think that his drone-superstar life is simply the result of Eric being talented.
But, first things first. We grabbed a bunch of books and took the tram to Peter's place. Or better, to near Peter's place. It's not like there's a tram running through his living room. The front door was open, it was open the entire evening. When we arrived, Urall was setting up. There was delicious soup and the dark jazz tunes of Bohren Und Der Club Of Gore. At this point, it almost felt like the usual group reuniting. Stratosphere, Ashtoreth, Anja, Björn, my wife and I... There was something familiar about that little group of people, something easy going. I handed out books and immediately did my very first autograph session. I wrote "Björd" instead of "Björn" and my handwriting was awful but I did see some happy faces when these people finally received their copy. I was happy too because I could finally show the end result of seven months of work. Gradually, some more people walked in and in the end a total of fourteen people were there, including the artists. It was time to begin.
Urall
I think it's safe to say that Urall is a relative newcomer in the scene. He took his place behind an impressive array of pedals, tape recorders and whatnot, seemingly somewhat nervous. But soon the noises and soundscapes started flowing through the speakers and this time I was pleasantly surprised. It had been a while since I had listened to some good ambient noise and this was some very good ambient noise. Old Cold Meat Industry acts came to mind, but also Cisfinitum, Aghiatrias and so on. Suddenly I became overwhelmed by a form of musical nostalgia and now I can't wait to get my hands on one of Urall's upcoming tapes. In all, this was an excellent opener from an artist that is definitely worth following. I hope to see him again soon.
Stratosphere
Stratosphere is currently the artist I have seen the most. It must now be six, seven or eight times and his track 'Desolation' appeared on at least half of those. I know Stratosphere as the methodical one, meticulously building his drones and soundscapes. His set was the same as in Antwerp Music City but, and here is my whole point about Stratosphere, it sounded completely different. Over the past few years, Stratosphere has gained a lot of self-confidence as he dares to improvise and experiment. Here, in this living room, I suddenly watched him open up, go all out and go beyond the methodical approach. He seems to get better and better and what he does, more varied too as he drags in elements from post rock and shoegaze. The addition of drums is a huge plus and the whole thing has become so immersive and enjoyable. This was an awesome Stratosphere gig, probably the best so far.
Thisquietarmy
What could I say about Thisquietarmy that has not been said before? He has been around for years. He's constantly touring, recording or working on another creative outlet. There is a term for people like Eric Quach: "creative generalist". His book is a marvellous enchiridion, covering his career so far. I'll get to that later, when I finish reading it. His gig was just as marvellous and overwhelming. Obviously, since he played the loudest gig, his tunes were the most impressive. At several moments I expected the cops to enter and shut the whole thing down. The neighbours must have heard this. Hell, MY neighbours must have heard this and I live two kilometers away from Palazzo.
It felt like Eric gave us a nice overview of his career during the concert. He picked elements from his earlier drone ambient work, combined it with the doom and black metal inspired period and the recent, somewhat more melodic approach. His gig peaked numerous times, quite often blasting heavily distorted guitars through the speakers. In the end, he allowed the massive array of soundscapes to slowly fade away and at five past ten, Palazzo was silent again, except for a warm and well deserved applause.
It felt like Eric gave us a nice overview of his career during the concert. He picked elements from his earlier drone ambient work, combined it with the doom and black metal inspired period and the recent, somewhat more melodic approach. His gig peaked numerous times, quite often blasting heavily distorted guitars through the speakers. In the end, he allowed the massive array of soundscapes to slowly fade away and at five past ten, Palazzo was silent again, except for a warm and well deserved applause.
The Verdict
Over the past few months, I have been talking to people from several scenes. Some say that there is already so much to do in Antwerp while others claim that this city needs at least one new venue. This event suffered from the success of other ones, including a concert by Ulver. Yet, I do think that Antwerp could use a venue for this kind of music. An old cinema or theatre somewhere in the city would be perfect for ambient, drone, cinematic and noise acts. It's time we start thinking about something like that. But for now, I will attend as many gigs in Palazzo as I possibly can. I could advise you to do the same but maybe better not. Stay away, leave those unique events to us, the chosen few. Fourteen people is enough to fully appreciate the splendor of ambient music. If there would be more, they would just be yapping throughout the entire thing anyway. So yeah, stay away...
Serge
Photos by Stephan Vercaemer
Serge
Photos by Stephan Vercaemer
Creatief generalisme in de woonkamer
Zo'n zeven maanden geleden, in een review voor het concert van Kuro in Palazzo, schreef ik: "Als Ashtoreth je in zijn living uitnodigt, dan ga je." Die woonkamer is al jaren het decor voor drone-, ambient- and noiseconcerten. Die avonden zijn unieke belevenissen, iets voor de "chosen few", vermits er zelden veel publiek is. Deze keer was het zeker een unieke belevenis. Peter had me immers uitgenodigd om mijn debuutroman, 'Cecilia's World', te komen voorstellen. Dit leek me een uitgelezen moment om dit te doen, vermits zowel Palazzo, Ashtoreth, Stratosphere als Thisquietarmy een plek hebben in het boek. De meesten waren daarvan op de hoogte maar Eric (Thisquietarmy) blijkbaar niet. Hij leek aangenaam verrast toen hij zichzelf in een boek zag staan. Misschien beseft Eric het niet, maar zijn status als drone/ambient superster is voornamelijk te danken aan zijn talent.
Eerder die dag hadden mijn echtgenote en ik ons uiterste best gedaan om een aantal boeken klaar te maken voor het evenement. Elk van de tweehonderd exemplaren moest manueel genummerd worden en op volgorde weer de doos in. Zelf ploeterde ik met mijn fiets en Nomad fietskar naar de drukker om de laatste lading op te halen. Ja, 'Cecilia's World' is een ecologisch verantwoord boek. We sjouwden enkele dozen mee richting de tramhalte en enkele minuten later werden we begroet door Peter. Urall, de openingsact, was zijn set-up aan het klaarmaken, er was de heerlijke geur van uiensoep en de duistere jazz van Bohren Und Der Club Of Gore sijpelde door de luidsprekers.
Het had iets gezelligs, iets van een reünie. Peter, Anja, Ronald, mijn Merchants Of Air spitsbroeder Björn, Eline en ik keuvelden over koetjes, kalfjes en duistere muziekjes. Eric hing zijn prachtige foto's op in de hal en ik begon boeken uit te delen. Meteen daarna deed ik mijn allereerste handtekeningsessie. Ik schreef "Björd" in de plaats van "Björn" en mijn handschrift leek nergens naar. Toch zag ik alleen maar blije gezichten terwijl de bijhorende handen in de boeken bladerden. Ikzelf was ook blij want ik kon eindelijk het resultaat van bijna een jaar werk laten zien. Er kwamen meer mensen binnen, totdat we uiteindelijk met zijn veertienen waren, inclusief artiesten.
Urall
Ik vermoed dat Urall een relatieve nieuwkomer is in de noise en dark ambient scene. Dat was hij in ieder geval voor mij. Hij zette zich achter een indrukwekkend aantal pedalen, tape recorders en andere apparaten. Hij leek lichtjes nerveus toen de eerste soundscapes door de luidsprekers galmden. Af en toe verraade zijn gezicht een foutje. Niet dat iemand anders daar iets van merkte. Wij zaten te genieten van een heerlijke brok met noise doorspekte ambient. Het voelde een beetje als de begindagen van Cold Meat Industry en het deed me denken aan muziek van Cisfinitum, Aghiatrias enzoverder. Op die manier had het ook iets nostalgisch. Het was alweer een tijd geleden dat ik deze vertakking van de experimentele muziek nog eens had verkend. Kortom, Urall was een prima opener, eentje die ik zeker opnieuw wil zien.
Stratosphere
Van alle artiesten ter wereld heb ik Stratosphere het vaakst gezien. Zes, zeven, acht keer misschien. Zijn track 'Desolation' kwam in minstens de helft van die concerten voor. Ik ken hem als zijnde een methodisch werker die nauwgezet zijn soundscapes, drones, bas- en gitaarlijnen opbouwt, altijd volgens een vast stramien. Zijn set was dezelfde als in Antwerp Music City een tijdje geleden, maar toch klonk Stratosphere plots helemaal anders. Redelijk recent, pakweg twee jaar geleden, leek het alsof hij plots meer zelfvertrouwen kreeg en durfde te improviseren. Hier, in Palazzo, waren we plots getuige van een vlammend Stratosphere concert waar het speelplezier van af spatte. Roland kwam helemaal los en leefde zich volledig uit. Wij ook. Laag na laag galmde door de luidsprekers en toen hij de geprogrammeerde drums tevoorschijn toverde, ontstond er een kleine feeststemming. Zo had ik Stratosphere nog niet gezien. Wat een optreden.
Thisquietarmy
Wat kan ik over Thisquietarmy schrijven dat nog nooit geschreven is? Hij toert al jaren de wereld rond, soms alleen, soms in het gezelschap van bands zoals Labirinto. Hij brengt vrijwel aan de lopende band materiaal uit op labels zoals Consouling Sounds en met mensen zoals Aidan Baker. Ondertussen heeft hij ook een boek uit, 'Conqueror (2009-2017)', een prachtig naslagwerk van jaren Thisquietarmy. Er is een soortnaam voor mensen zoals Eric Quach: creatieve generalist.
Zijn concert was het luidste van de drie. Wellicht ook dat het net daarom het meest indrukwekkende was. Er waren momenten waarop ik dacht dat de politie zou binnenvalen om de hele boel stil te leggen omwille van geluidsoverlast. De buren moéten dit gehoord hebben. Half Antwerpen moet dit gehoord hebben. Niettemin, Eric ramde een knap overzicht van zijn carriere door de getormenteerde installatie. Van ambient tot doom en black metal geïnspireerd kabaal boorde zich een weg door de huiskamer om uiteindelijk zachtjes uit te sterven en plaats te maken voor een verdomd verdiend applaus.
Het verdict
Tijdens gesprekken die ik in de loop van dit jaar had met mensen uit de muzikale onderwereld viel het me op dat er toch een gebrek aan locaties voor dit soort muziek is in Antwerpen. Er is al veel te doen met Het Bos, Antwerp Music City, Kavka en Trix. Bovendien, Ulver speelde ergens ten velde. Dus zat wij daar met ons veertienen, gezellig te genieten van drie brokken muzikaal talent. Palazzo is een heerlijke plek om te vertoeven. Ik zou het iedereen kunnen aanraden, maar toch maar niet. Blijf weg uit Palazzo en laat deze unieke evenementen over aan ons. Veertien is genoeg om van de pracht van ambient muziek te genieten. Met meer mensen zou de helft toch maar doorheen de muziek staan te lullen.
Eerder die dag hadden mijn echtgenote en ik ons uiterste best gedaan om een aantal boeken klaar te maken voor het evenement. Elk van de tweehonderd exemplaren moest manueel genummerd worden en op volgorde weer de doos in. Zelf ploeterde ik met mijn fiets en Nomad fietskar naar de drukker om de laatste lading op te halen. Ja, 'Cecilia's World' is een ecologisch verantwoord boek. We sjouwden enkele dozen mee richting de tramhalte en enkele minuten later werden we begroet door Peter. Urall, de openingsact, was zijn set-up aan het klaarmaken, er was de heerlijke geur van uiensoep en de duistere jazz van Bohren Und Der Club Of Gore sijpelde door de luidsprekers.
Het had iets gezelligs, iets van een reünie. Peter, Anja, Ronald, mijn Merchants Of Air spitsbroeder Björn, Eline en ik keuvelden over koetjes, kalfjes en duistere muziekjes. Eric hing zijn prachtige foto's op in de hal en ik begon boeken uit te delen. Meteen daarna deed ik mijn allereerste handtekeningsessie. Ik schreef "Björd" in de plaats van "Björn" en mijn handschrift leek nergens naar. Toch zag ik alleen maar blije gezichten terwijl de bijhorende handen in de boeken bladerden. Ikzelf was ook blij want ik kon eindelijk het resultaat van bijna een jaar werk laten zien. Er kwamen meer mensen binnen, totdat we uiteindelijk met zijn veertienen waren, inclusief artiesten.
Urall
Ik vermoed dat Urall een relatieve nieuwkomer is in de noise en dark ambient scene. Dat was hij in ieder geval voor mij. Hij zette zich achter een indrukwekkend aantal pedalen, tape recorders en andere apparaten. Hij leek lichtjes nerveus toen de eerste soundscapes door de luidsprekers galmden. Af en toe verraade zijn gezicht een foutje. Niet dat iemand anders daar iets van merkte. Wij zaten te genieten van een heerlijke brok met noise doorspekte ambient. Het voelde een beetje als de begindagen van Cold Meat Industry en het deed me denken aan muziek van Cisfinitum, Aghiatrias enzoverder. Op die manier had het ook iets nostalgisch. Het was alweer een tijd geleden dat ik deze vertakking van de experimentele muziek nog eens had verkend. Kortom, Urall was een prima opener, eentje die ik zeker opnieuw wil zien.
Stratosphere
Van alle artiesten ter wereld heb ik Stratosphere het vaakst gezien. Zes, zeven, acht keer misschien. Zijn track 'Desolation' kwam in minstens de helft van die concerten voor. Ik ken hem als zijnde een methodisch werker die nauwgezet zijn soundscapes, drones, bas- en gitaarlijnen opbouwt, altijd volgens een vast stramien. Zijn set was dezelfde als in Antwerp Music City een tijdje geleden, maar toch klonk Stratosphere plots helemaal anders. Redelijk recent, pakweg twee jaar geleden, leek het alsof hij plots meer zelfvertrouwen kreeg en durfde te improviseren. Hier, in Palazzo, waren we plots getuige van een vlammend Stratosphere concert waar het speelplezier van af spatte. Roland kwam helemaal los en leefde zich volledig uit. Wij ook. Laag na laag galmde door de luidsprekers en toen hij de geprogrammeerde drums tevoorschijn toverde, ontstond er een kleine feeststemming. Zo had ik Stratosphere nog niet gezien. Wat een optreden.
Thisquietarmy
Wat kan ik over Thisquietarmy schrijven dat nog nooit geschreven is? Hij toert al jaren de wereld rond, soms alleen, soms in het gezelschap van bands zoals Labirinto. Hij brengt vrijwel aan de lopende band materiaal uit op labels zoals Consouling Sounds en met mensen zoals Aidan Baker. Ondertussen heeft hij ook een boek uit, 'Conqueror (2009-2017)', een prachtig naslagwerk van jaren Thisquietarmy. Er is een soortnaam voor mensen zoals Eric Quach: creatieve generalist.
Zijn concert was het luidste van de drie. Wellicht ook dat het net daarom het meest indrukwekkende was. Er waren momenten waarop ik dacht dat de politie zou binnenvalen om de hele boel stil te leggen omwille van geluidsoverlast. De buren moéten dit gehoord hebben. Half Antwerpen moet dit gehoord hebben. Niettemin, Eric ramde een knap overzicht van zijn carriere door de getormenteerde installatie. Van ambient tot doom en black metal geïnspireerd kabaal boorde zich een weg door de huiskamer om uiteindelijk zachtjes uit te sterven en plaats te maken voor een verdomd verdiend applaus.
Het verdict
Tijdens gesprekken die ik in de loop van dit jaar had met mensen uit de muzikale onderwereld viel het me op dat er toch een gebrek aan locaties voor dit soort muziek is in Antwerpen. Er is al veel te doen met Het Bos, Antwerp Music City, Kavka en Trix. Bovendien, Ulver speelde ergens ten velde. Dus zat wij daar met ons veertienen, gezellig te genieten van drie brokken muzikaal talent. Palazzo is een heerlijke plek om te vertoeven. Ik zou het iedereen kunnen aanraden, maar toch maar niet. Blijf weg uit Palazzo en laat deze unieke evenementen over aan ons. Veertien is genoeg om van de pracht van ambient muziek te genieten. Met meer mensen zou de helft toch maar doorheen de muziek staan te lullen.
