A bit over seven months ago, in a review for Kuro at Palazzo, I uttered the phrase "when you are invited to that living room, you go". Palazzo is the living room of Peter (Ashtoreth, Emptiness). The room is often the decor for an evening of drones, ambient and noise. It's always a unique experience, being among the few in there. And it certainly was a unique experience this time. |

Urall

Stratosphere

Thisquietarmy

It felt like Eric gave us a nice overview of his career during the concert. He picked elements from his earlier drone ambient work, combined it with the doom and black metal inspired period and the recent, somewhat more melodic approach. His gig peaked numerous times, quite often blasting heavily distorted guitars through the speakers. In the end, he allowed the massive array of soundscapes to slowly fade away and at five past ten, Palazzo was silent again, except for a warm and well deserved applause.
The Verdict
Serge
Photos by Stephan Vercaemer
Creatief generalisme in de woonkamer
Eerder die dag hadden mijn echtgenote en ik ons uiterste best gedaan om een aantal boeken klaar te maken voor het evenement. Elk van de tweehonderd exemplaren moest manueel genummerd worden en op volgorde weer de doos in. Zelf ploeterde ik met mijn fiets en Nomad fietskar naar de drukker om de laatste lading op te halen. Ja, 'Cecilia's World' is een ecologisch verantwoord boek. We sjouwden enkele dozen mee richting de tramhalte en enkele minuten later werden we begroet door Peter. Urall, de openingsact, was zijn set-up aan het klaarmaken, er was de heerlijke geur van uiensoep en de duistere jazz van Bohren Und Der Club Of Gore sijpelde door de luidsprekers.
Het had iets gezelligs, iets van een reünie. Peter, Anja, Ronald, mijn Merchants Of Air spitsbroeder Björn, Eline en ik keuvelden over koetjes, kalfjes en duistere muziekjes. Eric hing zijn prachtige foto's op in de hal en ik begon boeken uit te delen. Meteen daarna deed ik mijn allereerste handtekeningsessie. Ik schreef "Björd" in de plaats van "Björn" en mijn handschrift leek nergens naar. Toch zag ik alleen maar blije gezichten terwijl de bijhorende handen in de boeken bladerden. Ikzelf was ook blij want ik kon eindelijk het resultaat van bijna een jaar werk laten zien. Er kwamen meer mensen binnen, totdat we uiteindelijk met zijn veertienen waren, inclusief artiesten.
Urall
Ik vermoed dat Urall een relatieve nieuwkomer is in de noise en dark ambient scene. Dat was hij in ieder geval voor mij. Hij zette zich achter een indrukwekkend aantal pedalen, tape recorders en andere apparaten. Hij leek lichtjes nerveus toen de eerste soundscapes door de luidsprekers galmden. Af en toe verraade zijn gezicht een foutje. Niet dat iemand anders daar iets van merkte. Wij zaten te genieten van een heerlijke brok met noise doorspekte ambient. Het voelde een beetje als de begindagen van Cold Meat Industry en het deed me denken aan muziek van Cisfinitum, Aghiatrias enzoverder. Op die manier had het ook iets nostalgisch. Het was alweer een tijd geleden dat ik deze vertakking van de experimentele muziek nog eens had verkend. Kortom, Urall was een prima opener, eentje die ik zeker opnieuw wil zien.
Stratosphere
Van alle artiesten ter wereld heb ik Stratosphere het vaakst gezien. Zes, zeven, acht keer misschien. Zijn track 'Desolation' kwam in minstens de helft van die concerten voor. Ik ken hem als zijnde een methodisch werker die nauwgezet zijn soundscapes, drones, bas- en gitaarlijnen opbouwt, altijd volgens een vast stramien. Zijn set was dezelfde als in Antwerp Music City een tijdje geleden, maar toch klonk Stratosphere plots helemaal anders. Redelijk recent, pakweg twee jaar geleden, leek het alsof hij plots meer zelfvertrouwen kreeg en durfde te improviseren. Hier, in Palazzo, waren we plots getuige van een vlammend Stratosphere concert waar het speelplezier van af spatte. Roland kwam helemaal los en leefde zich volledig uit. Wij ook. Laag na laag galmde door de luidsprekers en toen hij de geprogrammeerde drums tevoorschijn toverde, ontstond er een kleine feeststemming. Zo had ik Stratosphere nog niet gezien. Wat een optreden.
Thisquietarmy
Wat kan ik over Thisquietarmy schrijven dat nog nooit geschreven is? Hij toert al jaren de wereld rond, soms alleen, soms in het gezelschap van bands zoals Labirinto. Hij brengt vrijwel aan de lopende band materiaal uit op labels zoals Consouling Sounds en met mensen zoals Aidan Baker. Ondertussen heeft hij ook een boek uit, 'Conqueror (2009-2017)', een prachtig naslagwerk van jaren Thisquietarmy. Er is een soortnaam voor mensen zoals Eric Quach: creatieve generalist.
Zijn concert was het luidste van de drie. Wellicht ook dat het net daarom het meest indrukwekkende was. Er waren momenten waarop ik dacht dat de politie zou binnenvalen om de hele boel stil te leggen omwille van geluidsoverlast. De buren moéten dit gehoord hebben. Half Antwerpen moet dit gehoord hebben. Niettemin, Eric ramde een knap overzicht van zijn carriere door de getormenteerde installatie. Van ambient tot doom en black metal geïnspireerd kabaal boorde zich een weg door de huiskamer om uiteindelijk zachtjes uit te sterven en plaats te maken voor een verdomd verdiend applaus.
Het verdict
Tijdens gesprekken die ik in de loop van dit jaar had met mensen uit de muzikale onderwereld viel het me op dat er toch een gebrek aan locaties voor dit soort muziek is in Antwerpen. Er is al veel te doen met Het Bos, Antwerp Music City, Kavka en Trix. Bovendien, Ulver speelde ergens ten velde. Dus zat wij daar met ons veertienen, gezellig te genieten van drie brokken muzikaal talent. Palazzo is een heerlijke plek om te vertoeven. Ik zou het iedereen kunnen aanraden, maar toch maar niet. Blijf weg uit Palazzo en laat deze unieke evenementen over aan ons. Veertien is genoeg om van de pracht van ambient muziek te genieten. Met meer mensen zou de helft toch maar doorheen de muziek staan te lullen.